[[{“value”:”Hoewel een belastingplichtige een voordeel behaalt met het eigen gebruik van een woning
in box 3, hoeft hij daar niet (extra) inkomstenbelasting over te betalen.
De box 3-bezittingen van een vrouw bestaan in 2019 uit bank- en spaartegoeden en een
tweede woning. De vrouw en haar echtgenoot houden de tweede woning niet aan als beleggingsobject
aangehouden en verhuren deze woning evenmin. In eerste instantie volgt de inspecteur
de aangifte inkomstenbelasting van de vrouw. Maar later vermindert hij de aanslag
in het kader van rechtsherstel. De vrouw is daarmee niet tevreden. Zij stelt dat men
alleen het daadwerkelijk gerealiseerde rendement mag belasten en niet de ongerealiseerde
waardestijging van de tweede woning. In het cassatieberoep verwijst de Hoge Raad naar
zijn arrest van 6 juni 2024 (ECLI:NL:HR:2024:857). Daarin heeft de Hoge Raad geoordeeld dat ongerealiseerde waardestijgingen van box
3-bezittingen ook meetellen bij de berekening van het werkelijk rendement.
Voordeel van eigen gebruik van nihil. Bij de vaststelling van het werkelijke rendement van de vrouw en haar echtgenoot
houdt de Hoge Raad geen rekening met een voordeel wegens eigen gebruik van de tweede
woning. Op zich hoort het voordeel wegens eigen gebruik van een onroerende zaak tot
het rendementsbegrip dat de wetgever voor ogen heeft gestaan bij de vormgeving van
het forfaitaire stelsel in box 3. Maar hoe men de waarde van dat gebruik moet berekenen,
is afhankelijk van bepaalde keuzes. Het is meer aan de wetgever dan de belastingrechter
om die keuzes te maken. Bij gebrek aan een hiervoor in box 3 toepasbare wettelijke
regeling neemt de Hoge Raad aan dat het voordeel wegens eigen gebruik van een onroerende
zaak niet valt te kwantificeren. Daarom stelt de Hoge Raad dit voordeel voor de vaststelling
van het werkelijke rendement op nihil.
Bronnen: Hoge Raad 20-12-2024, ECLI:NL:HR:2024:1788,24/00572, Hoge Raad 20-12-2024, ECLI:NL:HR:2024:1878,23/03953 en Hoge Raad 20-12-2024, ECLI:NL:HR:2024:1882,23/04469″}]]